Stil...

Gister kwam het nieuws even heel hard binnen..
Er was een stint onder een spoorboom door gereden en hierdoor voor een trein gekomen..
Wat de oorzaak ook is, het is natuurlijk in en in triest... voor het kinderdagverblijf.. de collega's, de ouders van de kinderen.. alle nabestaanden..
Maar het nieuws komt hard binnen bij elke ouder, elke pedagogisch medewerker, elke gastouder en heel veel andere mensen...

Net als veel gastouders fiets ik elke dag met een bakfiets (geen stint..maar dan nog..) met andermans en mijn eigen kinderen naar school.. Elke dag besef ik hoe waardevol mijn lading is.. Dat ouders mij vertrouwen met hun kroost in het verkeer... Elke dag besef ik hoe makkelijk het fout kan gaan door een eigen inschattingsfout of van een ander in het verkeer... En gister kwam dat bericht in het nieuws dat het inderdaad mis was gegaan...
Er zijn bijna geen woorden voor..

Tijdens de lunch zat ik wat berichtjes van facebook te lezen omdat het me zo raakt maar ook daarom mn mobiel ver weg gelegd.. tranen bleven prikken in mijn ogen en ik wou de kinderen niet opzadelen met zulk heftig nieuws... dus de groten weer, met de bakfiets, naar school gebracht.. Zoals altijd even voorzichtig.. ook remmen waar ik voorrang heb om zeker te weten dat autos stoppen (met soms geirriteerde automobilisten omdat ik daarna niet zo snel weer op snelheid ben haha.. ) Ik besef me zoals altijd weer hoe voorzichtig ik moet fietsen omdat een ongeluk altijd en overal in een klein hoekje zit! En ik hopelijk ouders nooit dat bizarre nieuws hoef te vertellen...

Toen ik thuis was en 2 peuters lief aan t spelen waren met Little People heb ik mn tranen even de vrije loop gelaten.. mn tranen raakten op.. maar de emoties niet.. Het blijft heel de dag door mn hoofd spoken.. beelden van een stint met kindjes, onderweg naar school.. beelden van een trein..beelden van ouders, kinderen.. lege stoeltjes in de klas.. emoties overal..
Ik heb er geen woorden voor en ben er stil van.. en weer biggelen er tranen over mn wangen...
Ik hou me altijd ver van alle ellende in de wereld omdat ik er niets mee kan, niets aan kan veranderen.. maar hiervoor kan ik me niet afschermen als mama van 2 kinderen en gastouder van 5 kinderen.. Ik kan me niet eens voorstellen hoe erg de wereld instort van alle nabestaanden, getuigen, de machinist en eventueel andere betrokken... Het raakt bijna iedereen... Ontzettend veel sterkte en een dikke knuffel voor iedereen die dat kan gebruiken